صنعت تزریق پلاستیک، یکی از پرانرژیترین و پرمصرفترین بخشهای صنعتی است. بخش عمدهای از هزینههای تولید در این واحدها، مربوط به انرژی حرارتی مورد نیاز برای ذوب مواد اولیه است. با افزایش سرسامآور قیمت حاملهای انرژی، بسیاری از صنعتگران به دنبال راهحلی برای کاهش این هزینهها و افزایش سودآوری هستند. در این میان، سیستمهای بازیافت حرارتی (Heat Recovery Systems) به عنوان یک راهحل اقتصادی و پایدار، خودنمایی میکنند.
این مقاله به یک تحلیل اقتصادی دقیق از اجرای این سیستمها میپردازد و با ارائه یک مطالعه موردی واقعی، میزان سرمایهگذاری، صرفهجویی سالانه و نرخ بازگشت سرمایه (ROI) را شفافسازی میکند.
در فرآیند تزریق پلاستیک، دستگاه تزریق پلاستیک برای سرد کردن قالبها و محصولات، از سیستمهای خنککننده (چیلرها و برجهای خنککن) استفاده میکنند. حرارت زیادی که توسط این سیستمها از قالبها گرفته میشود، معمولاً بدون استفاده به محیط اطراف دفع میشود. سیستم بازیافت حرارتی این انرژی تلف شده را شناسایی کرده (عمدتاً از طریق آب گرم خروجی از فرآیند خنککاری) و آن را برای پیشگرمایش موارد زیر بازیافت میکند:
برای درک عینی مزایای اقتصادی، یک واحد تولیدی با مشخصات زیر را در نظر میگیریم:
نصب یک سیستم بازیافت حرارتی کامل برای این واحد شامل مبدلهای حرارتی، پمپها، لولهکشی، سیستم کنترل و نصب و راهاندازی، حدود ۱,۸۰۰,۰۰۰,۰۰۰ تومان (یک میلیارد و هشتصد میلیون تومان) برآورد میشود.
۱. محاسبه صرفهجویی سالانه:
سیستم نصب شده قادر است حدود ۶۰٪ از حرارت تلف شده را بازیابی کند. این میزان انرژی بازیافتی میتواند به طور متوسط ۷۰٪ از نیازهای گرمایشی سالن و آب بهداشتی واحد را تامین کند.
۲. محاسبه نرخ بازگشت سرمایه (Return on Investment – ROI):
نرخ بازگشت سرمایه ساده، از تقسیم هزینه اولیه بر صرفهجویی سالانه به دست میآید:
ROI = (سرمایه گذاری اولیه) / (صرفهجویی سالانه)
ROI = 1,800,000,000 / 140,000,000 ≈ 12.8 سال
این رقم به نظر زیاد میرسد، اما نکات کلیدی دیگری وجود دارد که این معادله را کاملاً تغییر میدهد:
با در نظر گرفتن این عوامل، نرخ بازگشت سرمایه واقعی به حدود ۴ تا ۶ سال کاهش مییابد.
۳. محاسبه ارزش فعلی خالص (NPV) و نرخ بازده داخلی (IRR):
در یک تحلیل مالی حرفهایتر با فرض:
مشخص میشود که NPV پروژه مثبت بوده و IRR آن بیش از ۲۵٪ خواهد بود که نشاندهنده یک سرمایهگذاری بسیار جذاب و اقتصادی است.
اجرای سیستمهای بازیافت حرارتی در واحدهای تزریق پلاستیک، دیگر یک گزینه لوکس نیست بلکه یک ضرورت اقتصادی است. همانطور که در مطالعه موردی فوق مشاهده شد:
سرمایهگذاری روی بهینهسازی مصرف انرژی و بازیافت حرارت، نه تنها یک تصمیم اقتصادی هوشمندانه، بلکه یک حرکت استراتژیک برای آیندهای پایدار و سودآور در صنعت پلاستیک است.